نیکاراگوئه که بین کاستاریکا و السالوادور در آمریکای مرکزی قرار گرفته است، دارای تاریخ چشمگیری از اسکان، استعمار، شورش و استقلال است. رقص های سنتی در این کشور نشان دهنده انبوهی از ارجاعات فرهنگی و روحیه تسلیم ناپذیر مردم آن است.
جنبش و ماریمبا
موسیقی نیکاراگوئه با صداهای سنتی فرهنگ‌های بومی آن و تأثیر قوی استعمارگران اسپانیایی قرن شانزدهمی آن آمیخته شده است. این مورد در بسیاری از کشورهای حوزه کارائیب و آمریکای مرکزی است، اما صداهای فراگیر ماریمبا با بسیاری از داستان‌هایی که به موسیقی تنظیم شده و در فرهنگ نیکاراگوئه حفظ شده‌اند، همراه است.رقص‌های محلی داستان‌ها و نمادهایی هستند که تاریخ طولانی دراماتیک نیکاراگوئه و همچنین آداب و رسوم و باورهای متمایزی را به تصویر می‌کشند که طعم غنی و متنوعی به این کشور می‌دهد. مضامین رایج عبارتند از mestizaje، ترکیبی از فرهنگ ها. دوگانگی میراث اسپانیایی و بومی؛ احساسات مذهبی؛ و افسانه های قهرمانان و تاریخ. اما بیشتر رقص های محلی، به هر شکلی، جشن های زندگی عادی هستند.
به دنبال این باشید
تراژها یا لباس‌های استادانه، معمولاً دارای دامن‌های حجیم و تزیینات مو، کلاه‌های تزئین‌شده یا سرپیچ‌های عجیب و غریب است. موسیقی پر جنب و جوش است و رقص ها به شدت بر رقص گروه تکیه دارند. طنز یک ویژگی بارز است، به خصوص زمانی که یک اجرا بخشی از جشنواره خیابانی باشد. یکی از بهترین راه‌ها برای دیدن نمایش‌های محلی رقص‌های محلی سنتی، برنامه‌ریزی سفر در طول جشنواره‌های قدیس حامی است. هر شهر قدیس خود را دارد و تفسیر رنگارنگ خود را از رقص های رایج دارد.
Bailar Es Vivir -- رقصیدن یعنی زندگی کردن
موسیقی پایکوبی است و رقص پرشور. رقص محلی نیکاراگوئه زمان زیادی را در حالت بازتابی صرف نمی کند. برخی از رقص ها حیله گر و شوخ هستند، برخی اغوا کننده و معاشقه هستند، برخی دیگر فقط تقلید و هجو هستند. زمانی را برای یادگیری رقص های منطقه ای که بازدید می کنید اختصاص دهید تا قدردانی خود را برای هنر بیشتر کنید و از ارجاعات ظریف و طنز مطلع بمانید.
ال پالو دی مایو
رقص Maypole یک تعبیر بسیار حساس آفریقایی-کارائیب از جشن سنتی مایپل است که احتمالاً از اروپا وارد شده است. در امتداد سواحل کارائیب، به ویژه در منطقه بلوفیلدز محبوب است و ممکن است به قرن هفدهم بازگردد.
El Güegüense
El Güegüense یکی از مشهورترین اجراهای فولکلور نیکاراگوئه است: یک قطعه تئاتری ترکیبی از موسیقی، رقص و طنز که هر سال برای روز جشن سن سباستین به صحنه می‌رود.قدمت این اثر به دوران استعمار، احتمالاً در اوایل قرن هجدهم، برمی‌گردد و یک پیر بومی زیرک (El Güegüense) را در مقابل مقامات اسپانیایی قرار می‌دهد که سعی در به دام انداختن او دارند. پیرمرد باهوش هر بار آنها را گول می زند زیرا رقصندگانی که ماسک های چوبی به تن دارند با برخوردهای طنز همراهی می کنند.
لاس ایندیتاس
Masaya بخشی در جنوب ماناگوا است که به دلیل سنت های فولکلور خود مشهور است. لاس ایندیتاس یک رقص سنتی است که زنان زحمتکش منطقه را گرامی می دارد. این رقص که با همراهی ماریمبا اجرا می شود، رقصی برازنده و افتخارآمیز است که به رقصندگان زن در لباس های سفید که با روبان های قرمز برجسته شده اند، با سبدهایی متعادل روی سرشان تقدیم شده است. مردان فقط در کوتاه ترین لحظه اجازه دارند تا نزدیک پایان رقص احترام بگذارند.
Las Vaquitas - Cow Dancing
تولید گوشت گاو صنعت بزرگ نیکاراگوئه است. اسپانیایی ها در قرن شانزدهم گاوها را به کشور آوردند و از آن زمان گاو به عنوان نمادی از ثروت در نظر گرفته شده است.گوشت گاو به عنوان یک جشن جشن در نظر گرفته می شود و در پایتخت ماناگوا، جشنواره سالانه قدیس حامی، جشن سانتو دومینگو، واکیستاها یا رقصندگان گاو برگزار می شود. رقصندگان اصلی همیشه زن هستند و همیشه یک لباس سر گاو استادانه می پوشند یا حمل می کنند.
هنر برای هر زمان
نیکاراگوئه مجبور است برای حفظ ثروت خود از رقص های محلی به عنوان یک گنجینه ملی تلاش کند. با این حال، در طول استعمار، تغییر مذهب، تحولات سیاسی و انقلاب، هر شهر و منطقه ای از کشور سنت های رقص روحی خود را زنده نگه داشت. می‌توانید نمونه‌ای از انواع رقص‌های سنتی فولکلور را در تئاتر ملی روبن داریو ماناگوآ تماشا کنید. اما، اگر خوش شانس باشید، با زمان بندی مناسب، می توانید یک محصول بومی و صمیمانه را برای تماشای آن در یک باغ وحش کوچک یا رژه به سمت مدیر اصلی محلی پیدا کنید.
